Potocznie terminem tym określa się wszystkie skrajne stany emocjonalne, takie jak histeryczny płacz lub śmiech. Lekarze natomiast określają w ten sposób chorobę nazywaną kiedyś nerwicą histeryczną, kiedy stan psychiczny prowadzi do rzeczywistych objawów somatycznych.
Najczęściej są to: Porażenie, drgawki, ślepota, widzenie lunetowe, głuchota, utrata powonienia, uczucia i mowy. Jednym z typowych objawów jest tzw. globus histericus – trudności w połykaniu spowodowane wrażeniem obecności w gardle ogromnej kuli. Niekiedy objawy występują po bardzo silnym stresie.
Psychiatrzy uważają, że jednym z powodów wystąpienia histerii jest chęć uniknięcia konfliktów np. nagła głuchota występująca po kłótni. Drugim powodem jest chęć uniknięcia sytuacji wywołującej lęk i uczucie zagrożenia – dzieje się tak np. w przypadku dzieci, u których występują wymioty przed pójściem do szkoły.
Konieczne jest dokładne badanie pacjenta, w tym także ocena neurologiczna oraz badanie krwi i moczu. Nierzadko wykonywane jest inne badanie obrazujące mózgu, które mają na celu wykluczenie takich chorób jak guz lub udar mózgu. W podejrzeniu histerii lekarz zleca wykonanie testów psychologicznych.
Histerie leczy się zazwyczaj za pomocą leków uspokajających lub przeciwlękowych, ale podstawową metodą jest psychoterapia. Zwykle bywa ona długotrwała, ale prowadzi do psychicznego wyjaśnienia podłoża choroby.